This charming man

To νέο άλμπουμ του Μόρισεϊ ήρθε μέσα στο καλοκαίρι, για να μπορέσω να το ακούσω μετά το Σεπτέμβρη και αυτό γιατί τότε θα έχω καταλήξει σε δύο τρία διαμάντια και θα έχω αποβάλει τα βαρετά ή απλά Μορισεϊκά ξεσπάσματα ότι έκανα συνήθως μέχρι τώρα με τα ατομικά άλμπουμ αυτού του εγκεφαλικού "δάνδη" μιας μουσικής που τη συνδυάζω με καφέ και απογέυματα φθινοπώρου.

Τα μεγάλα ατού του άλμπουμ είναι κατ αρχήν οι στιχοι του και είναι κρίμα για εμάς τους μη αγγλόφωνους που δεν μπορούμε να τα πιάσουμε "με τη μία" και χρονικά εντός της ουσίας τους , αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει έτσι κι αλλιώς σε όλα τα λυρικά στοιχεία που μεταφράζονται. Ο ειρωνικός και δηκτικός ποιητικός χαρακτήρας του ανδρός είναι εμφανής καθώς και ο προβληματισμός που πάντα είχε για διάφορα θέματα, οικολογικά, αντιπολεμικά κ.α.  Οι απόψεις διίστανται στο ιντερνετ αλλά εμένα πάντα μου άρεσε ο τρόπος στιχουργικής του και δε νομίζω ότι υστερεί πολύ με τα παλιά, βγάζει όμως μια κούραση... Επίσης το άλμπουμ διαπνέει και μια αίσθηση ισπανικότητας που είναι ένα νέο και αρκετά ενδιαφέρον στοιχείο όχι όμως απαραίτητα ταιριαστό ή πετυχημένο. Η φωνή του έχει σπάσει στα κομμάτια που έχουν απαιτήσεις υψηλών τόνων και είναι δείγμα καταπόνησης ή ηλικίας αλλά στις χαμηλότερες στροφές βγάζει εκείνη τη ζεστασιά και την απολύτως "φυσιολογική" χρειά που μόνο ως μορισέϊκη θα μπορούσα να περιγράψω.

Βασικά ο Μόρισέϊ δεν έπαψε ποτέ να είναι ο Μόρισέϊ (μουσικά εννοώ ). Δεν πειραματίστηκε και δεν έδειξε κάτι άλλο από αυτό που όλοι ξέραμε ως τώρα, αλλά το τόνισε με μικρές παραλλαγές. Το λαμβάνω ως σταθερότητα και συνέπεια και μία μικρή εξέλιξη από την τελευταία του μουσική απόπειρα που τη θεώρησα αδιάφορη.  Όπως και νά ' χει η επιστροφή του μου άρεσε και ελπίζω αυτός ο Charming Μan να  μην ξεχαστεί πάλι για χρόνια.
Κρατάω για το φθινόπωρο το Istanbul, το Julie in the weeds και το Art Hound